Τα σχέδια του πλούτου
Από την Ελένη Καραγιάννη, Νομικό
και την Χριστίνα Λευκαδίτη Καραγιάννη, Θεολόγο.
(Απόσπασμα από την εφημερίδα ΟΘΕΝ Νο 6. Σεπτέμβριος 2011)
Ομολογείται παντού στον κόσμο και από όλους, ότι η οικονομική κρίση που συμβαίνει οφείλεται στην επίθεση κεφαλαίων (δηλαδή συσσωρευμένου χρήματος), το οποίο παλαιότερα έκανε παραγωγικές επενδύσεις αλλά τώρα κερδοσκοπεί παίζοντας στις χρηματιστηριακές αγορές. Το λεγόμενο χρηματιστηριακό αυτό κεφάλαιο, ξεκίνησε την ανάπτυξή του από τη δεκαετία του 1970 και ιδίως μετά την πλήρη επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και την πτώση των ανατολικών κρατών τη δεκαετία του 1980.
Τότε απελευθερώθηκαν ανεξέλεγκτα οι αγορές, απορυθμίσθηκαν οι προστατευτικοί φραγμοί της κίνησης κεφαλαίων που είχαν τα κράτη για να προστατεύσουν τις οικονομίες τους και οι ευρωπαϊκές τράπεζες πρωτοστάτησαν, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη και εξασφαλίζοντας προκλητικές αμοιβές στους επικεφαλής τους. Όλα αυτά έγιναν έτσι, χωρίς σχεδιασμό ;
Πολιτικές επιλογές έγιναν. Νόμοι καταργήθηκαν. Καινούργια νομοθεσία θεσπίσθηκε. Από τις πολιτικές εξουσίες των αναπτυγμένων κρατών, που έδωσαν τη δυνατότητα στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο να δρα κατά το δοκούν, μετατρεπόμενο σε κερδοσκοπικό. Χρήμα που παράγει χρήμα και μόνον χρήμα, όχι αγαθά. Πλήρης διάλυση των κανόνων και ρυθμίσεων μεταξύ Κράτους-Κεφαλαίου-Εργασίας με θύμα την εργασία. Τυχαίο ;
Οι κερδοσκοπικές κινήσεις του κεφαλαίου οδήγησαν ώστε στη χρηματιστηριακή αγορά του Λονδίνου να εξανεμισθούν από τον Ιούλιο μέχρι τώρα, πάνω από 500 δις δολάρια και στις διεθνείς χρηματαγορές στον πρόσφατο μισό μήνα σχεδόν επτά τρις δολάρια (Επίκαιρα 18-08-2011, σελ. 64).
Κρίση χρέους στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και στην Ιαπωνία, υποβάθμιση των οικονομιών, και της Αμερικής, από του “οίκους”. Η απάντηση των κυβερνήσεων των αναπτυγμένων χωρών ήταν λιτότητα και το αποτέλεσμα ύφεση και ανεργία. Με αρνητικά μέτρα που αφορούν τους λαούς αλλά όχι τον πλούτο. Οι απαντήσεις αυτές δόθηκαν και στην Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία και Γαλλία, αλλά και στη Γερμανία με 10ετή καθήλωση αμοιβών εργαζομένων. Οι αξίες που επιλέγουν οι “αντιπρόσωποι” των λαών του νεοφιλελεύθερου προτύπου είναι ο ανταγωνισμός, το ακώλυτο κέρδος, ο παραγωγισμός (η ανισόρροπη και άμετρη αύξηση της παραγωγής), ο καταναλωτισμός, ο ατομικισμός, αξίες που προωθούν και επιβάλλουν τα ΜΜΕ, τελικώς η υποταγή των πάντων στην κυριαρχία του ανεξέλεγκτου κέρδους και του κερδοσκοπικού χρήματος. Και οι αξίες που αυτοί εξοβελίζουν είναι το δικαίωμα στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στον συν-αδελφισμό, στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό, για τα οποία μόνο περικοπές και υποβάθμιση προβλέπονται.
Όμως οι επιλογές αυτές, που ωφελούν μόνο τον πλούτο, αντιστρατεύονται τις αξίες της κοινωνίας των ανθρώπων-προσώπων, τις αξίες δηλαδή που ανέδειξε η ανθρωπότητα και η Ευρώπη, υπερβαίνοντας τη δουλεία και τη φεουδαρχία και εμπεδώνοντας τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα (εργασίας, περίθαλψης, σύνταξης, κ.λ.π.). Δικαιώματα τα οποία προβλέπονται και προστατεύονται και στο δικό μας Σύνταγμα, τον υπέρτατο νόμο μας. Στην κοντινή μας Ιταλία, η καθολική Χριστιανική Οικογένεια που είναι το μεγαλύτερο περιοδικό της χώρας, καταγγέλει το κοινωνικό “σφαγείο” που πλήττει τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα και “στραγγαλίζει” τις τοπικές αυτοδιοικήσεις με περικοπές δαπανών, όπως και με περικοπές δημόσιων δαπανών.
Όμως αυτοί που εκλέγονται ως αντιπρόσωποι των λαών είναι εντολοδόχοι των λαών. Οι ύπατοι διατάκτες, οι μόνοι δηλαδή που δικαιούνται να δίνουν διαταγές είναι οι λαοί, όχι ο πλούτος. Στην Ελλάδα, το “μαύρο πρόβατο” της οικουμένης, οι Έλληνες, το λιγότερο που δικαιούνται πρωτίστως για να πάρουν τις αποφάσεις τους και να σχεδιάσουν το μέλλον τους είναι να ξέρουν τι χρωστάνε και που. Το κείμενο για τη χρεοκρατία που ακολουθεί δίνει πληροφορίες γι’αυτό το ζήτημα.
